حیاط خلوت

خیلی از دردسرهای دنیا به خاطر به زبون اومدن حرفهای غیر ضروریه. حرفهایی که نه شر و نه خیری برای بقیه داره ولی به زبون اومدنش به خودمون آسیب میزنه. اون حرفا برای ما مهمن ولی میتونه ما رو مضحکه دست دیگری کنه.

جانانم ازت یک مرخصی کوتاه میخوام. تو هیچوقت برام عادی نمیشی. فقط یه فرصت بازیابی میخوام. فرصت غبارروبی میخوام. قول میدم سرحال و پر انرژی برگردم. قول میدم....

درباره اون موردی که ذهنمو به خودش مشغول کرده بود و معضلی بیش نبود همه‌ی تلاشمو برای حلش کردم. ولی خب جواب نداد. من هم طبق معمول گفتم به درک بیشتر از این نمیتونستم تلاش کنم! مهم اینه که برای حلش تمام توانمو به کار بردم و آخرش با خودم گفتم لعنت به موردایی که نباید بشه. هوووووووفففف

سرد شدم مثل سنگ. بهم بگه میخوام برم بی حرف پس و پیش میگم به سلامت. بگه میخوام بمونم میگم خب بمون. دیگه دلم نه از رفتنت سرد میشه و نه با موندنت گرم.

جانانم برای منه آدم فراموشکاز بیشتر معجزه‌ی حضورتو تو زندگیم یادآوری کن مخصوصا در اتفاقات خوب. تا خستگی بزرگ کردنت بیشتر از تنم بره.

بهم گفت: چرا همیشه روزای سیزده بدر ناراحتی؟

مدتها بود دلم برای وبلاگ سابقم تنگ شده بود. دنبال بهونه میگشتم تا دوباره وبلاگی با همون حال و هوا داشته باشم. تا اینکه یکی از خواننده‌های محترم، اهل مطالعه و تحقیق و آگاه وبلاگ سابقم این انگیزه رو در من ایجاد کرد که بالاخره بعد از چهار سال وبلاگو از نو بسازم.

تا یه جایی از زندگیم دنبال یک قهرمان میگشتم تا بهش تکیه کنم...اما از یه جایی به بعد تو زندگیم فهمیدم قهرمان زندگیم به لطف خدا خودم بودمو بس. پس بهتره بیخودی از خمیره کسانی که تو زندگیم قهرمان نبودن قهرمان نتراشم!

بهش گفتم آخه این انصاف نیست یکی تو اصالت و حمایت بزرگ میشه رو با یکی که تو هرج مرج و بی کسی بزرگ شده مقایسه کرد. نمیشه گناه هر دو رو یک جور حساب کرد. اصلا اینجوری قبول نیست. گفت هر دو فطرت و ناخودآگاه یا وجدانی دارن که میگه چی درسته چی غلط. من: سکوت. بازم سکوت. خب حرف حساب جواب نداره